بحران کرونا
برخلاف آنچه عامه مردم تصور می‌کنند، ویروس کرونا آنچنان هم عادل نیست. نکات مختلفی در ارتباط با این امر وجود دارد که نشان می‌دهد فقر و محرومیت می‌تواند به‌عنوان یک عامل مؤثر در ارتباط با شیوع بیشتر این بیماری اپیدمیک در بین گروه‌های محروم حاشیه‌نشین و فقیر، نقش مؤثر ایفا کند.
طبقات پایین‌تر جامعه معمولاً در مشاغل غیررسمی مشغول کار هستند که از مزایای کارمندان و کارگران بخش رسمی برخوردار نیستند یا در مشاغل رسمی‌ای هستند که از مزایای رفاهی کمتری مثل دورکاری و انواع مرخصی‌ها و کار به‌صورت شیفتی و بقیه موارد و تسهیلات برخوردارند و عمدتاً از این مزایا محرومند؛ در واقع مجبورند در محل کار حضور پیدا کنند.
همچنین مشکلات معیشتی نکته دیگری است که باید در این ارتباط مورد توجه قرار گیرد، زیرا این مشکل امکان اینکه این افراد برای زمان زیادی از محل کار خودشان دور باشند و فعالیت نداشته باشند، از ایشان سلب می‌کند و این افراد به ناچار تماس‌های بیشتری با معابر و محل‌های عمومی و محیط کار خود دارند.
نکته دیگر که امکان ابتلا را بیشتر می‌کند بحث تراکم بیشتر جمعیت در محل‌های حاشیه‌ای و محروم است. تراکم در محلات فقیرنشین بیشتر است و این تراکم بیشتر جمعیت، امکان تسریع در فرآیند انتشار این ویروس را بیشتر می‌کند.
طبقات پایین تر جامعه بیشترین آسیب را از بحران شیوع کرونا داشته اند.
از طرفی، طبقات پایین‌تر معمولاً به وسایل حمل‌ونقل عمومی برای جابه‌جا شدن وابسته هستند. همچنین وابستگی بیشتری به خدمات عمومی و دولتی از بیمارستان گرفته تا اماکن خدمات اجتماعی و عمومی دارند که معمولاً شلوغ‌تر هستند و مراجعات بیشتری به آنها می‌شود؛ این سروکار داشتن با مکان‌های عمومی و پرازدحام، آنها را در معرض ابتلای بیشتر قرار می‌دهد.
همچنین نکته دیگری که آنها را نسبت به این بیماری و شیوع این بیماری آسیب‌پذیرتر می‌کند، این است که به دلیل هزینه‌های بالای خدمات درمانی و همچنین مشکلات پوشش بیمه‌ای که بسیاری از اقشار محروم با آن مواجه هستند، نسبت به طبقات بالا معمولاً به پزشک مراجعه کمتری دارند و مراجعه کمتر به پزشک و مراکز درمانی یا مراجعه دیرتر و به تعویق انداختن درمان تا زمانی که معمولاً بیماری به مرحله حاد می‌رسد، آنها را آسیب‌پذیرتر می‌کند که در مورد این بیماری هم می‌تواند صادق باشد.
باز نکته دیگری که می‌تواند آنها را در برابر شیوع این بیماری آسیب‌پذیرتر کند، در واقع ضعف تغذیه یا سوء‌تغذیه است. این گروه از افراد جامعه به اندازه کافی ممکن است مواد غذایی لازم را نتوانند استفاده کنند، ویتامین‌های لازم و عناصر غذایی مورد نیاز را نیز نتوانند تأمین کنند، به همین خاطر ممکن است در مقابل خطرات سلامتی آسیب‌پذیری بیشتری داشته باشند.
با توجه به اینکه ابتلای هر فرد از جامعه فارغ از کیستی او، به جریان همه‌گیرتر و طولانی‌تر شدن مدت زمان اپیدمی کمک می‌کند، چگونه و با اعمال چه سیاست‌هایی می‌توان تا حد امکان به برقراری عدالت در بهداشت و درمان کمک کرد؟
اقدامات را می‌توان در سطوح فردمحور، خانواده‌محور و همچنین اقدامات محله‌محور در نظر گرفت.
به لحاظ اقدامات محله‌محور، توزیع اقلام بهداشتی به‌ویژه مواد ضدعفونی‌کننده رایگان در محله‌های پرخطر را با محوریت معتمدان محله می‌توان پیشنهاد داد. همچنین این اقشار اسیب دیده که به علت تعطیلی بازار مشاغلشان دچار مشکلات جدی در تامین معاش خود شده اند نیز باید در سزح خانواده محور مورد حمایت قرار بگیرند.
فعالیت های آنامهر در این زمینه
موسسه ی آنامهر با شروع بحران از اواخر بهمن ماه شروع به فعالیت در این زمینه ها کرد. کلیه فعالیت های تجمعی خود را تعطیل کرد و طی چند مرحله به توزیع اقلام بین خانواده ها ی نیازمند و کودکان کار پرداخت. توزیع ماسک و ژل ضدعفونی کننده بین کودکان کار با اموزش کودکان طی چند مرحله انجام شده است. خلاصه این مراحل عبارتند از:
- مرحله اول توزیع ماسک و ژل بین کودکان کار سطح شهر و خانواده های تحت پوشش موسسه و تعدادی از خانواده های اسیب دیده اجتماعی اواخر بهمن و هفته اول اسفند ماه ۹۸
- مرحله دوم توزی مواد غذایی و بهداشتی یک ماهه برای ۱۰۰ خانواده اسیب دیده اجتماعی اواخر اسفند ماه ۹۹
- مرحله سوم توزیع ماسک و ژل بین ۱۰۰ کودک کار در سطح شهر اواخر اسفند ماه ۹۹
- مرحله چهارمتوزیع مواد غذایی به مناسبت نوروز برای ۱۰ خانواده ی نیازمند در سطح شهر هفته اول فروردین ماه ۹۹
- مرحله پنجم توزی مواد غذایی و بهداشتی یک ماهه برای ۱۷ خانواده اسیب دیده اجتماعی و خانواده کودکان کار اوایل اردیبهشت ماه۹۹
- مرحله ششم توزی مواد غذایی و بهداشتی یک ماهه برای ۱۵ خانواده اسیب دیده اجتماعی و خانواده کودکان کار خرداد ماه ۹۹
- مرحله هفتم توزیع مواد غذایی بین ۱۵ خانواده بحران زده و نیازمند در تاریخ ۷شهریور ۹۹