در بازی ابرقدرتهای جنگ افروز، نگاه معصومانه ی تو قربانی بیگناهیست که به نظاره نشسته است تمامی دردهای جهان را، تو را نه خمپاره های جنگ که لرزه های ترس و صدای ضجه ی بیگناهان برای تمام روزهای اینده ات خواهد کشت، تو را نه در یک لحظه، که برای تمام عمرت تا روزگار بزرگسالی و پیری هزاران بار خواهند کشت، اگر انقدر خوش اقبال باشی که از زیر هجوم بمب ها و شلیک تفنگ ها زنده بیرون بیایی، آنقدر ترس و درد به تو داده اند که تمام شبهای یتیمی و آوارگی ات را با آن بگذرانی… .
آری تو کودک معصوم گرفتار، که گویی هیچ جایی در جهان بزرگترها نداری…
.
تو را اگر در جنگ نکشند، شبانه سر خواهند برید، تورا اگر در جنگ نکشند زیر بار کتک خواهند گرفت یا به بیگاری میفرستندت در کوره های آجر پزی یا در انبارهای زباله ی شهری….
.
تو را اگر جنگ افروزان نکشند شاید پدری غرق در جهل و تعصب بکشد یا مادری اسیر خقارت بفروشد… تو را اگر جنگ نکشد، اگر پدر و مادرت نکشند، فقر و گرسنگی و کمبود بهداشت خواهد کشت…
.
آری…تو هرروز در گوشه گوشه ی این دنیا کشته میشوی!! یا قربانی جنگی یا قربانی تعصب، یا کشته شده در سطل های زباله یا خفه شده در سفره های ازدواج اجباری