«یازدهم فروردین ماه ۹۹، معاونت آموزش(متوسطه و ابتدایی) وزارت آموزش و پرورش شیوه‌نامه آموزش مجازی در شبکه اجتماعی دانش‌آموزان را به استان‌های سراسرکشور ابلاغ کرد و ذکر کرد که با تعطیلی مدارس به دلیل شیوع کرونا این بستر ابزاری برای تداوم فرآیند یاددهی و یادگیری خواهد بود.» آنچه دراخبار فوق آمده است،حقیقتی است تلخ که ظاهر شیرین آن،شاید برای مدت کوتاهی مارا از نگرانی مسائل آموزشی کودکان در بحران شیوع بیماری covid_19 ،بیرون بیاورد!
اما این آرامش خیال آیا به سراغ تمام کودکان دانش آموز و والدین آنها میرود؟!
آیا کودکانی که در مدارس کپری در مناطق محروم درس میخوانند هم چنین شادمان لبخند میزنند؟!
چند هزار کودک دانش آموز عشایر،آیا ازین نعمت بهره میبرند؟!
چند درصد از خانواده های دانش آموزان توان مالی کافی برای تهیه ی گوشی هوشمند و شرکت در این کلاسهای مجازی را دارند؟!
آیا مسئولین محترم آموزش و پرورش تا بحال به دیدن کودکان کاری که پس از چندسال محرومیت از تحصیل تازه توانسته به مدرسه راه یابد،رفته اند؟!
کودکانی که از پنج تا ۷صبح زباله جمع میکنند و بعد به مدرسه میروند تا در فقر بی نهایت زندگی شان،لقمه نانی برای خوردن مهیا کنند؟! چند نفرند این کودکان؟! کسی آماری ازین مظلونین گمنام دارد؟! از والدینی که خود گرفتار بی سوادی مطلق هستند و با کمترین امکانات در خانه هایی که شاید هیچ شباهتی به خانه نداشته باشد،به سختی شکم کودکانشان را سیر میکنند،باخبرید؟!
والدینی که یا با فقر مطلق دست و پنجه نرم میکنند یا با اعتیاد و یا با بیماری!! این بخش از جامعه،در کجای بخشنامه ها و تمهیدات ویژه،دیده شده اند؟!
دانش آموزی که کتابهایش را در پلاستیک حمل میکند،توقع دارید در کلاس های مجازی و امتحانات آنلاین شرکت کند ؟! کودکان دانش اموز در مناطق سیل زده در جنوب کشور که دار و ندار زندگیشان با هجوم آب نابود شده،یا کودکان دانش اموز در روستاهایی که انتن موبایل و اینترنت هنوز به انجا نرسیده،چگونه قرار است ازین طرح بهره ببرند؟
شما بی خبر از چند و چون جامعه ای که مسئولیت آن را به دوش میکشید،دستورالعمل هایی وضع میکنید که بازهم شکاف طبقاتی این جامعه را هرچه بیشتر عیان میکند!! گویا این شعار فاصله گذاری اجتماعی،سالهای سال است در بطن جامعه ما نفوذ کرده و شما غافل بوده اید،و یا دیده اید و انکار کرده اید!!و حال یک سیستم اموزش انلاین و گوشی هوشمند،قرار است رنگ تازه ای به سرپوش گذاشتن بر این معضل بدهد! .
اگر شما سری به این قشر از جامعه نزده اید،یا اگر در هنگام بخشنامه نویسی ازین بخش از جامعه غافل بوده اید، شاید این نهادهای مدنی حامی کودکان و دانش آموزان آسیب دیده هستند که باید دست به دست یکدیگر بدهند و ناکارامدی سیستم اموزش آنلاین را برای بخشی از جامعه اعلام کنند! تا مگر به این واسطه مسئولین آموزش و پرورش نگاهی واقع گرایانه به تمام کودکان دانش آموز در سرتاسر کشور بیاندازند و برای این بخش از جامعه هم ،بخشنامه ای مصوب کنید.